Leeg van onahankelijk bestaan geeft duiding aan het feit dat alles verbonden is. Interconnected wordt dit ook genoemd. Er bestaat dus niets onafhankelijk van iets anders. Een nabije manier om hier gevoel voor te krijgen, is dat je je allereerst afvraagt: hoe ontstaat iets? Neem nu een kop kofffie, misschien heb je die op dit moment wel voor je staan. De koffie die daar in zit, hoe is die ontstaan? Dat is een samenkomst van honderden omstandigheden. De boon die gegroeid is, geplukt is, vervoerd is. De kofieboer die ooit bedacht heeft een plantage te starten. De handelaar die koffie ging exporteren. Degene met wie jij je koffie drinkt, jij die de koffie proeft en verteert. Zo begin je een beeld te krijgen bij de comunicatielijnen die bestan tussen een -in dit geval- simpele kop koffie en de honderden omstandigheden die daarbij horen.
Als je daaraan denkt, dan valt je misschien ook in dat al die omstandigheden nodig zijn voor het ontstaan van die kop koffie in jouw handen, die jij nu kunt drinken. Als je je blik niet enkel brengt bij de kop koffie, maar je richt op het gegeven dat de kop koffie een samenkomst van omstandigheden is, begint je blik te zien dat de kop koffie niet op zichzelf bestaat. Het is een samenkomst. Het bestaat uit allemaal 'deeltjes'.
Dat is nog een vrij vaste manier om te kijken naar Leegte, maar je blik wordt hier wel al direct ruimer van. Je krijgt gevoel voor de afhankelijkheid van al het bestaande.
Als je aanneemt dat niets onafhankelijk op zichzelf bestaat, waar je ook kijkt. De boom, je hand, je huis, je partner, kind of buurman. Wat doet dat met je? Wat opent zich dat je eerder niet zag? Als ik dat volg (mijn geest is natuurlijk getraind en in die zin geen voorbeeld van wat je als lezer zou kunnen zien/ervaren, maar om je een beeld te geven) en ik kijk naar een boom, dan opent zich direct de bron, het water, de natuur, de ontelbare andere bomen op aarde. Mijn blik die normaal begrensd is en lijntjes maakt om -in dit geval- een boom, raakt onbegrensd. Er is geen einde aan wat ik zie. Met dat dit gebeurt, valt ook de illusie dat ikzelf een entiteit ben los van onafhankelijk bestaan, maar als een eiland functioneer, uit elkaar. En daarmee opent zich direct compassie, mededogen, verbinding met de wereld.
Functioneren als een eiland...is dat niet hoe wij onszelf, elke dag opnieuw, identificeren? We zijn een eiland en leggen verbinding met andere eilanden. Of we verbreken die verbinding. We denken dat we verbinding kunnen maken en breken, en zijn daar een groot deel van ons leven druk mee. Maar dat kan helemaal niet! We zijn geen eiland. Dit 'eiland denken' is wat de Boeddhisten zien als de wortel van het lijden. Hans Knibbe noemt dit de 'ik-kramp'. Doordat we vergeten dat we -altijd al- in verbinding zijn, raken we ongelukkig. We zijn ons thuis, onze geboortegrond, uit het oog verloren. We voelen niet meer wie we zijn en wat we zijn: verbonden.
Het woord 'Leegte' kan voor onze 'eilandgeest' wat koud en nihilistisch aanvoelen. Maar de Leegteblik brengt ons uiteindelijk bij de blik van interconnectedness. Bij zachtheid, verbinding, vreugde, hartsvolheid, compassie en begrip. Als je ziet dat jouw lijntjes niet bestaan, maar je deze keer op keer en onbewust zelf opzet, word je ontvankelijk voor het geluk dat is. Het geluk dat altijd aanwezig is in de ruimte die onbegrensd is, niet omlijnd, en altijd verbonden.
In de basistraining wordt 4 dagen aandacht besteed aan het Leegtethema in een retraite. Schrijf je in of neem contact op voor meer informatie!
